Bir nöbetin yorgunluğunu henüz üzerimizden atamadan diğer nöbet için çıkıyoruz yola..

KORKU, ağır ve rahatsız edici bir koku gibi sinmiş ortama ve her yer şeffaf naylonlarla perdelenmiş, bulanık bir hava… Yüzlerinde maskeler, üstlerinde tulumlar, kimse kimseyi tanıyamıyor! Yüzlerini, gözlerini göremediğinden duygularını algılayamıyorsunuz çalışma arkadaşlarınızın ve insanların!

İzole alanların, kapılarından geçmek bile ürpertiyor insanı!

Dışarda hayat, yavaşlamış ve durgunlaşmışken,  buralar her an hareketli ve her an bir aksiyon yaşanmakta buralarda!

Covit öncesi;

İnsanlar, çarşılarda, pazarlarda, tıklım tıklım AVM’lerde, metro ve diğer araçlarda omuz omuza hatta sarmaş dolaş bir vaziyetteyken,

Kafelerde, barlarda, lokanta ve kahvehanelerde sırt sırta ya da diz dizeyken,

Camilerde, mescitlerde, yan yana ve aynı saftayken bile,

birbirlerinden uzak ve habersizdiler..

Şimdi ise, mecburiyetten sosyal mesafe konuldu insanların arasına ve bu sosyal mesafe, sadece bedensel değil, ruhsal ve duygusal olarak da insanları daha da uzaklaştırmaktadır birbirlerinden!  

İsmail Hakkı Kavurmacı