Şuan hangi doktorumuzun ismini önce söyleyeceğim hakkında kararsızım, en iyi yazı tura atayım ve attım. Tura gelirse Lale Hocam, yazı gelirse Pınar Hocamdan başlayacağım demiştim ve yazı geldi.

Pınar ve Lale Hocam ikisi de Acil Tıp Uzmanıdır. Bana göre tıp branşları arasında en zor bölümdür acil tıp uzmanlığı. Çünkü artık emekli oluncaya kadar yaşamınızın büyük bir bölümü acillerde geçecektir ki, acilleri biliyoruz, hastanelerin en dinamik ve yoğun servisleridir.

Pınar Hocam, güzelliği ve zarafeti kadar oldukça alçak gönüllü ve iyi bir insanolmakla beraber Nöbetlerde de kendisini en fazla yoran doktorlarımızdandır. Hastalarına karşı çok sabırlı ve şefkatli davranır.

Bazen, sabah 8’de biten nöbetinden, hastalarına göstermiş olduğu hassasiyetten dolayı ancak öğlene doğru çıkar. Uzunca bir süredir çalışmış olduğum Pınar Hocamdan hiç incinecek veya kırılacak bir tavrıyla karşılaşmadım.

Acilin saati saatine uymaz, çok sakin olduğu biranda 112’ler, bir anda birkaç tane çok ağır hasta getirebilirler. Kalp krizi geçirenler, ağır trafik kazası kazazedeleri veya kesici ya da ateşli silahlarla ağır yaralanmalar.

Tabi ki, acil bir anda yoğunlaşır, herkes telaşlıdır, biran önce hastalara müdahale etmek zorundadırlar. Bazı doktorlarımız böyle zamanlarda çok telaşlı ve asabi olurlar ve çalışma arkadaşlarına karşı kırıcı davranabilirler. Pınar Hocam böyle zamanlarda da soğukkanlılığını korumayı başarır ve çalışma arkadaşlarını kırmamaya özen göstererek, bazen hemşirelerin, bazen sekreterlerinin veya başka çalışanların işini de o arada kendisi yaparak, hastaların tedavilerinin biran önce yapılmasını sağlar.

Sakin zamanlarda çalışma arkadaşlarının unvanına bakmadan herkesle sohbet edip hal ve hatırlarını sorar.

Bir cümleyle özetlemek gerekirse, Pınar Hocam, Hekimliğiyle ve insanlığıyla sevgiyi, saygıya ve takdiri hak eden çok güzel, çok zarif Hanımefendi ve çok iyi bir insandır.     

Ve gelelim Lale Hocama! Lale Hocamı Pınar Hocamla değerlendirirsek birçok önemli farklılıkları vardır. İkisi de bir bayan olarak çok güzel ve zarif olmakla beraber, Lale Hocam özellikle çok dobradır ve çok daha soğukkanlıdır.

Özellikle covit vakalarının çok yoğun oluğu dönemlerde çok basit gerekçelerle acile gelenler olurdu. Bunlar Lale Hocama denk geldiklerinde, Lale Hocam, bir Hekim olarak gerekeni yapar ancak arada söylediği birkaç sözlerle de bunları mahcup ederdi.

Lale Hocam’ın duygularını tahmin etmek zordur. Dediğim gibi oldukça dobra ve soğukkanlı görünür. Ancak bazı durumlarda aslında çok duygusal olduğunu da fark ettim.

Kendi yaşadığım bir durumla, Lale Hocam’ın ne kadar dikkatli ve insanlara değer veren bir insan olduğunu ve çalışma arkadaşlarına karşı ne kadar şefkatli ve duyarlı olduğuna bizzat şahit oldum.

Nöbetimden bir gün önce ki akşam gözümü sehpaya çarptım. O sırada önemli bir sıkıntı yaşamadım. Ertesi sabah kalktığımda gözümün çok kötü şiştiğin gördüm. Elimi yüzümü yıkarken bir anda şişlik gitti ancak göz kapağım göz felci gibi kapandı. Mesai bitimine doğru hastaneye ancak gidebildim. Göz Doktoruna muayene oldum ve oda Nörolojiye görünmemi söyledi. Mesai bitmişti. Çıkıp eve geldim ve ertesi günü cumartesi, 24 saatlik nöbet için hastaneye gittim. Ancak bir gözüm kapalıydı ve hiçbir şekilde açamıyordum. Kapıda güvenlikçi ve diğer görevli birkaç arkadaşla karşılattım ve selamlaştık. Hiç biri gözümdeki anormalliği fark etmediler.

Acilden içeri girdiğimde Lale Hocam tam karşıda muayene masasında oturuyordu ve beni görür görmez hemen yerinden kalktı ve “ne oldu sana, bu gözünün hali ne böyle” diye sordu. Durumu anlattım, kendisi gözümü inceledi, bir şey söylemedi. Biraz sonra beni çağırdı. Gittim, yanında o günün Nöroloji icapçısı olan Fulya Hanım vardı. Ben, göz doktorunun Nöroloji görsün dediğini, ancak mesai bittiği için Nörolojiye gidemediğimi söyleyince hemen telefon açıp, Nöroloji Uzmanı Doktor Fulya Hanımı çağırmış.

Fulya Hanım muayene edip, birçok tetkik istedi. Sonra gözüm çok şükür iyileşti, normale döndü. Ancak Lale Hanım’ın o dikkatini ve gösterdiği ilgiyi unutamam. Kendilerine her zaman müteşekkir kalacağım.

Lale Hocam, ciddi hastalarla özenle ve önem göstererek ilgilenir ancak lüzumsuzlarla da yine muayenelerini özenle yapar ve yukarıda da söylediğim gibi dobra dobra birkaç sözle onları geldiklerine pişman eder!

Çünkü bazen, gerçekten önemsiz ve hiç gereksiz şikâyetlerle Acile gelenler olur! Sanki adamın canı sıkılmış şöyle acile bir uğrayayım der gibi, hatta bazen tanıdıklaramıza da rastlıyoruz, hafta sonu veya akşam-gece, acile gelmiş, “geçmiş olsun hayırdır neyiniz var diyoruz” tanıdık aynen şunları söylüyor, “önemli bir şeyim yok, belimde biraz ağrı vardı, hastanenin buradan geçerken aklıma geldi uğrayıp bir baktıralım dedim!”  Adam hafta sonu veya akşam-gece, belindeki ufacık bir ağrı şikâyetiyle acile gelmiş!  

İşte böyle insanlar, hem acillerde yoğunluk oluşmasına ve hem de acil çalışanlarını boş yere meşgul ederek, gerçek "acillik hastaların" muayene ve tedavilerine engel olmaktadırlar.

Yuları da Pınar Hocam için söylediğim cümlenin aynısını Lale Hocam içinde söyleyerek yazımı sonlandıracağım; Lale Hocamı, bir cümleyle özetlemek gerekirse, Lale Hocam da, Hekimliğiyle ve insanlığıyla sevgiyi, saygıya ve takdiri hak eden, çok güzel, çok zarif çok da dobra bir Hanımefendi ve çok iyi bir insandır.

Kendileriyle beraber aynı ortamda çalışmaktan dolayı mutluyum ve onur duymaktayım. Acil ortamının bütün zorluklarına, Lale ve Pınar Hocalarımla beraber, burada çalışan diğer çok iyi, çok güzel ve çok değerli arkadaşlarımız sayesinde katlanmaktayız.