Nice bozgunlar, hüsranlar yaşadım

Yeryüzü meydanında..

Yoruldum, usandım

Ve kayıtsız şartsız, “eller yukarı”

Teslim oldum..

En çok umutsuzluk yordu beni

Kolumu kanadımı kırdı,

Sonrada özgürleştirdi..

Umudu tükenenin

Bir beklentisi, talebi de

Kalmıyor ki kimseden..

Özgürlük iyi geldi bana!

Kurtuldum gemlerimden,

Bentlerimden, prangalardan..

Açıldım yükseklere, göklere

Bir tutam ateş kopardım güneşten yüreğime..

Dolunayın yamacından seyreyledim dünyayı,

Yıldızlar topladım geceden avuç avuç..

Bulutlara takıldım ellerim dolu,

Yağmurlarla indim denizlere..

Enginlere açıldım fora yelken,

Derinlere daldım mercan kayalıklarına;

İnciler topladım, denizkızlarıyla oynaştım doya doya..

Bir altın kumsalda açtım gözlerimi sabaha

Işıl ışıl bir günün doğumunu izledim denizden

Ve estim rüzgârlarla,

Dağları, vadileri, ormanları

Koklayarak, okşayarak, öperek..

Sonra düştüm toprağa bir tohum gibi

Kök saldım derinliklerine sırlarına..

Ve bir bahar şafağında

Sürgün verdim ulu bir dağın başında..

Başımda ilham perilerinden halelerle,

Fanilerden umut kesip felaha ermiş

Garip bir dervişin dizi dibinde

Seyre daldım insanlık âlemini..

Vehme-zana dayalı yargıları,

Korkuları, umutları ve hiç tatmin olmayan

Arzu ve istekleri vardı..

“Bir varmış bir yokmuş” tan ibaret

Fani yaşamlarını, ne de ciddiye alıyorlardı!

Bir kulaç ötesinden bile bihaber oldukları

Sonsuz zaman deryasında,

Yüzlerce fersah ötelere dair

Hesapları, planları, vaatleri vardı..

Firavunları, kralları, sultanları da vardı ki,

Kendi canlarına bile malik değilken

Yer benim gök benim diye haddi aşanlar!

…

Hayretler içerisinde

Seyre dalmışken fani âlemi,

Hüt Hüt kuşu fısıldadı kulağıma

Yaşamın sırlarını;

“Her şeye rağmen sevmek!

Her şeye rağmen iyi olmak!

Ve hep iyilerin, doğruların safında yer almak!”

İster ötelere inan, ister inanma!

Hesap gününe, cennete, cehenneme..

Ancak yaşadığın gibi öleceksin bunu da unutma!

Yaşam gerçeğinin sırrına ermişlerdensen eğer

Ne güzel; yüzünde tatlı bir tebessümle ve tevekkülle

Çıkarken son yolculuğuna,

Üç beş kişi ya da üç beş bin kişi gelmişler seni uğurlamaya..

Matem yok, keder yok,

Yüreklerinde biraz haz -  birazcık ta hüzün

Gözlerinde de bir iki damlacık yaş..

Şükranla, minnetle ve özenerek

El sallamaktalar ardın sıra..

..

Birde, değilsen eğer o sırra ermişlerden;

Pişmanlıklar, keşkeler ve incittiğin canların ahları..

Kim bilir, belki de sevinenler bile olacaktır

Bir daha dönmemek üzere bu son gidişine..

Derviş “Huu” deyip kalktı!

“Hayy” deyip ellerini semaya açtı!

Yeri göğü kucakladı!

Sonra büktü boynunu;

“Hak; ölü vicdanları dirilte, dirilte, dirilte..”

İsmail Hakkı Kavurmacı