Ramazandan bir gün öncesiydi. Bir arkadaşıma, bir emanet bırakmak için doktor bir arkadaşın aracıyla Kara Fatma’ya kadar gitmiştim. Planıma göre, Kara Fatma’dan arkadaşıma uğrayıp, oradan da Küçük Sanayiye inerek buradan otobüse binerek evime dönecektim.

Fakat derler ya, “evdeki hesap çarşıya uymadı.” Çünkü arkadaşıma ulaşmakta epeyce zorluklar çektim ve zaman kaybettim. Bu durumda Küçük Sanayiden geçecek olan otobüsü kaçırdım. Dediğim gibi, hem covitin ilk başladığı, yani insanların en tedirgin olduğu günlerdi hem de sokağa çıkma yasağı vardı!

Bir saatten fazla Küçük Sanayi otobüs durağında boş yere bekledim. Havada nasıl sıcaktı, güneş kavuruyordu resmen. Geçen özel araçları durdurmak ne mümkündü. Zaten bu yönde umudum olmadığı için herhangi bir girişimde de bulunmuyordum. Çünkü insanların, covit korkusundan, yolda rastlasalar babalarını dahi almayacaklarını çok iyi biliyordum. Gideceğim yer yakın olsa, taksi bulup gidecektim ancak taksimetrenin en az 150 Lira yazacağını tahmin ediyordum ve zaten o kadar parada maalesef üzerimde yoktu.

Bu sırada elinde şişeyle, sallana sallana, alkollü bir vatandaş geldi. “Hemşerim ne bekliyorsun” dedi. “Bir şey beklemiyorum, böyle dikilmiş duruyorum” dedim. Sırıtarak güldü ve “benimle kafamı buluyorsun” dedi. Bu sırada karşıdan bir polis aracının geldiğini gördüm ve evime ancak bununla gidebilirim düşüncesiyle, yola koşup el sallamaya başladım. Ne mümkün, araç şerit değiştirerek, gaza basıp hızla uzaklaştı!

Durmayan aracın arkasından söylenerek geri döndüğümde alkollü vatandaşın, şaşkın ve kızgın bir tavırla bana baktığını gördüm! Sitemle, “ya hemşerim ben ne yaptım ki sana, hemen polise koştun” dedi. Ben de gülerek, “arkadaş senden dolayı polise koşmadım, bak ben burada yolda kalmışım, evim şehrin diğer başında belki evime götürürler diye koştum, oda gördüğün gibi durmadı” dedim. “otobüse niye binmiyorsun,” saatine bakarak, “az sonra terminal otobüsü gelir” dedi! “Keşke şimdi senin kafanda olsaydım. Bugün sokağa çıkma yasağı olduğundan herhalde senin haberin yok! Ne otobüsünden bahsediyorsun, sabah bir otobüs vardı, onu da kaçırdım” dedim.

Elindeki şişeyi kafasına dikerek birkaç yudum içtikten sonra, eliyle ağzını silip, İzmir yolunun ortasına yürüdü ve yolun ortasında durup iki ellerini yana açtı! Gelen araçlar, sağından solundan savuşarak geçerken kızgınlıkla korna çalıyorlardı. O ise, aldırmadan olduğu yerde dururken araçları durdurmak içinde hareketler yapıyordu.

Ve sonunda başardı, marketler zincirine ait bir kamyonet, sağında ve solunda başka araçlar olduğundan geçemedi ve vatandaşın önünde durmak zorunda kaldı. Aracın şoförü öfkeyle, önünden çekilmesi için işaretler ederken,  O’da bana el etmekteydi! Hemen koştum. Bu sırada o aracın kapısını açmış şoföre, “kaptan, bak bu arkadaş yolda kalmış, ölmüşlerin hayrına bunu gideceği yere bırak” diyordu. Bende şoföre durumu anlattım ve araca bindim.     

Ve sabah erkenden çıktığım işyerimden evime, ancak öğlenden sonra ulaşabildim. Alkollü vatandaşa ismini sormamıştım, o anlarda zaten çok stresli olduğumdan şahsa fazla dikkat etmiyordum ve şuan görsem bile hatırlamam. Ancak o gün her aklıma geldiğinde O’nu hep şükranla anıyorum.

Beşevler Mahallesiyle, böylesine sıkıntılı bir günde tanışmış olsam bile burası çok hoşuma gitmişti. Yüksekçe bir tepe üzerine kurulmuş, değişik mimarisiyle beraber, minarelerinin yanında ki yüksekçe bayrak direğinde, rüzgârlarla nazlı nazlı salınan, kocaman Ay Yıldızlı Al Bayrağımız dikkatimi çekmişti ve o sırada hemen bir fotoğrafını çekmiştim.

Bu cami ve dalgalan bayraktan çok etkilenmiştim. Daha sonraları bu mahalleye birkaç defa daha gittim ve her ziyaretimde özellikle bayraklı Caminin uzaktan, farklı açılardan birçok fotoğraf ve videolarını çekerek haberler yaptım.

İsmail Hakkı Kavurmacı

Bu Haberleride Okumak İçin Lütfen Üzerlerine Tıklayınız

Beşevler Mahallesinin Harika Parkı

Atıl Bir Haldeki Beşevler Gençlik Merkezinde Neler Oluyor?